У суботу Янка ехаў ля ракі.Пад вярбой Алёна мыла рушнікі.-Пакажы Алёна броду земляку,Дзе тут пераехаць на кані раку?-Адчапіся, хлопец, едзь абы-куды,Не муці мне толькі чыстае вады.У маркоце Янка галавой панік,Упусціла дзеўка беленькі рушнік.-Янка, мой саколік, памажы хутчэй,Ой, плыве-знікае рушнічок з вачэй!-Любая Алёна, я ж вады баюсь,Пацалуй спачатку, бо я утаплюсь.Супыніўся гнеды пад вярбой густой,Цалавала Янку Лена над ракой.Стала ціха-ціха на ўсёй зямлі...Па рацэ далёка рушнікі плылі.