Әле минем синле чагым
Әле минем синле чагым –
Көлә-көлә,
Йөзләремдә кояш бии.
Үзем кояш
Кызы булдым – нәрсә диим?!

Әле минем синле чагым:
Очам, гүя
Аякларым тими җиргә.
Исем китми
Итәгемнән тарткан җилгә.

Әле минем синле чагым.
Кочак-кочак
Бәхет түши эзләремә
Алтын кулы
Мәхәббәтле көзләремнең.

Әле минем синле чагым!
Сукмак буйлап
Китүеңне, кайту диеп
Белгән чагым.
Тайпылдыңмы, күзләр тиеп?
Әле минем синле чагым...

Татымый калган алмам
Зимфира Исламова

Көтмәгәндә кабындың син,
Ай янында йолдызым.
Йөрәгемне биләп алдың,
Уйлап йөрим көнозын

Гел күрәсем килеп тора,
Шуңа багам күкләргә.
Ай янында якты йолдыз
Өмет коя күпләргә.

Тик язмышлар ерак-ерак –
Җир белән күк арасы.
Сине бер күрер өчен
Айга кадәр барасы...

Татымый калган алмам син,
Язылмый калган җырым;
Сагышлар да юа алмас
Шатлыгымның иң зуры!

Язмышның карталары
Зимфира Исламова

Кемнең кулы тараткандыр
Язмышларның картасын –
Юл башына син чыкканда,
Мин үткәнмен яртысын.

Син сокланып ал таңнарга
Күзең ачкан чагыңда,
Ай моңланып нурын койган
Минем миләш янында.

Танышканда дөнья белән
Син яшь килеш бөредә,
Минем инде агачларым
Пешкән җимеш бирделәр.

Борылыр да идем юлдан,
Сиңа илтсә сукмаклар –
Өшемәсен, диеп, җаның,
Яклар өчен һәм саклар...

Яраттым
Зимфира Исламова

Мин сине бик озак яраттым –
Йолдызлар гомерен санарлык.
Галәмгә сузылган сөюдә
Гасырлар мизгелдәй янарлык.

Мин сине бик көчле яраттым –
Вулканнар ташларын атарлык,
Диңгезнең дулкыны бәрелеп
Кыялы ярларны ватарлык.

Мин сине бик кайнар яраттым –
Кояшның үзәге кызарлык,
Учакта дөрләгән утынның
Кузлары ялкынын узарлык.

Мин сине бик назлы яраттым –
Талларның песие көнләрлек.
Исерткеч куенда төн өчен
Сөюсез бер гомер түләрлек...