МОНДА КАЛАМ
Сагындырыр чал Чулманың,
Чаллыяр - туган калам.
Беркая да китмим диеп,
Сүз бирә газиз балаң.
Синнән кадерлерәк җирне
Җыенмыйм эзләргә дә.
Кыәларыңа да гашыйк мин,
Язларга, көзләргә дә.
Туган җир көмеш тә диләр,
Тиңлиләр алтынга да.
Сине ташлап, мин үземне
Ник салыйм ялкыннарга?!.
Әткәм-әнкәм, дус-ишләрем
Синдә яшиләр, калам.
Терәгең булырга теләп,
Мин мәңге монда калам...

ЧАЛЛЫМ
Без Чаллыда туганнар бит,
Без - Чаллы балалары.
Күргән юк Чаллыдан матур,
Гүзәлрәк калаларны.
Урамнары киң, чәчәкле...
Почмак саен кибетләр.
Заводларын дөнья белә,
Кешеләре - әйбәтләр.
Монда бар да якын миңа,
Барысы да кирәкле.
Әби-бабам монда торгач,
Мин дә туган төбәкле!

***
Син мине ташлап киттең,
Җанымны ашлап киттең...
Күзләремдә яшь кенә,
"Кайтам!" - диеп дәш кенә -
Йөземдә кояш булыр,
Күңелгә шатлык тулыр...

КӨЗНЕҢ САРЫ ЯФРАГЫ МИН
Ботагында сары яфрак
Өзгәләнә, бәргәләнә...
Иптәшләре җирдә ята,
Бергәләшеп, меңләп әнә!
Ялгызларны менә шулай
Кыерсыта бөтенесе.
Ә ул мескен җыйган бугай
Сагыш тулы көзләр төсен.
Матурлыгымны күрсәгез,
Мин алтынга әйләнермен...
Җилләр өзсә, парым табып,
Бәлки, вальс әйләнермен...

КЫҢГЫРАВЫМ
Кыңгыравым, кыңгыравым,
Матур соң яңгыравың!
Кушыла бизәкләр булып
Шат балаларның шавы.
Кыңгыравым, кыңгыравым,
Чакырдың дәресләргә.
Ныгытырга белемнәрне,
Ялгышны дөресләргә.
Көмеш тавышлы кыңгырау
Төгәллек сорый бездән.
Озын юлга озата ул,
Каршы ала һәр көздә...

БӘЙРӘМ
Чумып хатирәләр диңгезенә,
Горур тотып ап-ак башларын,
Ветераннар килә салмак кына,
Уйга салып урам ташларын...
Май кояшы... Яфрак борын төрткән,
Алсуланып ата якты таң...
Ал чәчәкләр, иң-иң җылы сүзләр -
Бүген Сезне данлый бит Ватан!
Үткән елларының изге көнен,
Җиңү көнен һәрчак хәтерләп,
Илебезне саклап калдык диеп,
Азатлыкны яклап калдык диеп,
Һич курыкмый алар әйтерләр,
Горурланып алар әйтерләр...

МӘҢГЕ ҮЛМӘС ТУКАЙ
Тукай ул - телем ачучы,
Туплаучы халкым бергә.
"Туган тел"не бер ятлаган
Онытмастыр гомергә.
Гасыр үткән туганыңа,
Әмма син сабый кебек.
Шул ук вакыт бабайга да
Хөрмәтле абый кебек.
Туган көнең белән сине
Бар төрки халык данлый.
Кайсы телдә сөйләсәң дә,
Тукайны һәркем аңлый!
Халкың өчен тугансың,
Мәңге үлмәс Тукай Син!

***
Гомер - мизгел, чаба гына...
Куып җитеп кара!
Еллар ташкыннарын ярып,
Хәтирәләр барлый-барлый,
Баштан миләр ага...
Сабый чаклар, үсмер чаклар,
Янып сөйгән чаклар...
Искә төшкән шатлыклардан,
Күңелдәге сагышлардан
Яшьләр тамачак ла...
Бәбкә саклау, печән өсте,
Юа, җиләк җыю...
Басуларда эшләп үстек,
Әткәй-әнкәй канат куйды -
Шуңа булдык кыю.
Укуда да сынатмадык,
Юллар озын иде...
Елларны да санамадык,
Гомерне дә санламадык,
Тормыш кызык иде...
Үзебез дә әти-әни,
Әби-бабай булдык...
Менә шулар сөендерә,
Тик картлыгы көендерә -
Никтер, күңел тулды...

Без бу Җирдә бары кунак кына

Без кунаклар гына бу җиһанда,
Өч кенә көн кунак кадере...
Җаннар китә мәңгелек йорт эзләп,
Җирдә кала бары кабере...

Ялгыштым ла... Изге эшең кала,
Син утырткан агач, салган өй...
Балаларың, кылган догаларың,
Озак чыңлар әле синең көй...

Юлдаш булсын ерак сәфәреңдә
Барча хәерләрең, догалар...
Гөнаһларың азрак итсен иде,
Алары бит утка тыгалар!..

Күңелләр тик оҗмах кына тели,
Утка кемнең килсен керәсе?!.
Мизгел генә булган тормышның да
Шул өч көнен акка төрәсе...